Sheila Kattestaart: “Mijn leven is enorm veranderd door mijn val”

27 juni 2020, 00:00 Algemeen Advertisement Wat begon als een heerlijk weekend weg naar de Loonse en Drunense Duinen, eindigoede voor Sheila Kattestaart in een nare val met flinke gevolgen. Hoewel ze altijd al zeker wist dat ze weer op een paard wilde stappen, zorgt dit nu drie jaar na het ongeluk nog steeds wel voor angst. Ze vertelt haar verhaal.

Veel stress

Kattestaart, haar vriendin en hun paarden werden achterna gezeten door een hond. Hier schrok haar Bigboy Limburgia zo van, dat hij er in zijn ‘koersmodus’ vandoor ging. Ze vertelt: “We moesten een vlakte oversteken. Dat deden we vrij rustig, want we zijn zuinig op onze paarden. Er liep een hond los waar dat niet hoorde, en die bleef onze paarden maar achterna zitten. Dat gaf heel veel stress en de paarden werden onrustig. Toen het wat was afgezakt stelde ik voor om het rustig even weg te draven zodat we weer in het bos kwamen. Alleen mijn paard, een draver, ging in zijn koersmodus. Er was geen remmen meer aan.”

Gedachten gestopt

Bigboy bleef maar doorgaan met draven. “Ik heb alles geprobeerd. Ik heb geroepen of hij een snoepje wilde, zijn bit vastgepakt en geprobeerd hem om te trekken. Maar hij was helemaal in zichzelf gekeerd. Als hij in dat tempo draaft kan je dat gewoon niet meer uitzitten, dus ik was inmiddels ook alles kwijt. Mijn vriendin galloppeerde achter me aan maar kon Bigboy zelfs in galop niet bijhouden. Op een gegeven moment zag ik paaltjes en dacht ik: dit wordt een dwarslaesie. Vanaf daar zijn mijn gedachten gestopt, maar we zijn nog veel verder gegaan. Mijn vriendin heeft gezien dat ik uiteindelijk de teugels netjes op zijn hals legoede en me er linksom af liet vallen.”

Niet goed

Het eerste reflex van Kattestaart was om gelijk weer op te staan. “Mijn vriendin vroeg of het goed ging maar nee, dat ging het niet. Ik weet dat ik weer neerstortte. Er waren toevallig wandelaars die het hadden zien gebeuren, zij hebben gelijk 112 gebeld. Die mevrouw is ook achter me gaan zitten om me recht te houden. Via de traumahelikopter ben ik op de IC beland. Eenmaal in het ziekenhuis had ik aan de linkerkant 10 gebroken ribben en aan de rechterkant één. Ook had ik een gebroken sleutelbeen, een klaplong en mijn cap heb ik nooit meer teruggezien. Mijn hoofd heeft dus ook echt wel een flinke opdonder gehad. Ergens tussendoor heb ik nog gehoord dat mijn paard gevangen was, maar dat boeide me op dat moment niet zo. Ik was compleet in shock”, vertelt ze openhartig. [caption id=”attachment_181536” align=”alignright” width=”168”] Sheila Kattestaart en Bigboy Limburgia.[/caption]

Verkocht en teruggekocht

Na een intensieve behandeling in het ziekenhuis ging Kattestaart weer naar huis. “Dan ben je thuis, en dan kan je helemaal niets”, gaat ze verder. “Ik dacht dat paardrijden nooit meer zou lukken, dus toen heb ik Bigboy verkocht. Ik dacht dat hij een goed tehuis kreeg, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Daarom heb ik hem later toch weer teruggekocht. Toen hij voor het eerst bij mij kwam heb ik hem zelf omgeschoold en dat ging eigenlijk fantastisch. Hij is niet een heel makkelijk paard maar wel een fijn paard. Daardoor hadden we natuurlijk wel een bepaalde klik. Het was ook zijn schuld niet, dus daarom is hij nu weer bij mij.”

Opnieuw proberen

Na een half jaar wilde de amazone toch wel proberen om weer een keer te rijden. “Ik heb nog een oude Fjord van 26 staan en daar ben ik toen eerst op gekropen. Eigenlijk mocht het nog niet, maar ik vroeg me echt af of ik het ooit nog zou kunnen. Ik had namelijk ook een jong paard staan die nog doorgereden moest worden en dat zou eigenlijk dat jaar gebeuren. Ik heb veel therapie gehad. Fysiotherapie hielp niet, dus heb ik nog allerlei andere dingen geprobeerd. Ook bleek ik allergisch te zijn voor het plaatje dat in mijn schouder zat. Toen die er eenmaal uit was knapte ik daar wel van op, maar bij elkaar ben ik er echt wel een goede 1,5 jaar uit geweest.”

Vanaf het begin

Op een gegeven moment kwam de pony Spike op haar pad. Een Fjord x New Forest, en dus een heel stuk kleiner dan Kattestaarts andere paarden. “Ik dacht: misschien dat ik het nu durf omdat hij klein is. We zijn weer helemaal vanaf het begin begonnen. Eerst met een touwtje ernaast in stap als een beginner. Ik was echt heel snel bang en dat sloeg natuurlijk ook over op mijn pony. Inmiddels ben ik zover dat ik wel normaal kan rijden, maar de angst is nog niet helemaal weg. Daar ga ik nu mee aan de slag via EMDR-therapie. Ik wil nu gewoon van die angst af zijn, want paardrijden was voor mij altijd al de ultieme vorm van ontspanning. Dat wil ik gewoon graag terug, daarom ga ik niet opgeven.”

Onbegrip

Toch krijgt de amazone daar nog wel veel vragen over. Want na drie jaar, dan zou je er toch wel overheen zijn? “Mensen snappen het gewoon niet. Het is al zo lang geleden en fysiek zie je het niet meer echt aan me. Mensen zeggen wel eens: je zit er nu toch op? Die angst is toch wel een keer over? Ik kan het gevoel gewoon aan niemand uitleggen en dat is wel rot. Mensen staan er niet bij stil wat voor impact het kan hebben op je leven. Voor mij is er ook echt het leven voor en het leven na mijn ongeluk. Ik moest veranderen van baan, opnieuw leren rijden en de zenuwpijn in mijn linkerbeen gaat nooit over.”

Doelen stellen

Nu het wel steeds beter gaat, durft ze ook voorzichtig weer doelen te stellen. “Via EMDR hoop ik van het laatste stukje angst af te komen. Vrienden van mij rijden mijn inmiddels 8-jarige ‘jonge’ paard nu door en ik hoop dat ik aan het eind van de zomer op hem kan stappen. Met Spike hoop ik lekker te blijven rijden en die blijft ook hier tot zijn pensioen. Uiteindelijk hoop ik ook weer op Bigboy te kunnen. Ik ben overal met hem naartoe geweest, hij genoot daar zo van. Als ik nu de trailer pak krijg ik altijd een hoopvol hinnikje. Het is een nobel streven, maar het moet er gewoon ooit van komen. Als ik het lef maar weer terug heb”, klinkt ze vastberaden. “Opgeven is echt geen optie.”

Hond onder appèl

Kattestaart roept ten slotte hondeneigenaren op hun honden beter onder appèl houden. “Zelf heb ik ook drie honden, maar die lopen altijd naast me. Ik vind het gewoon heel dom. Overal waar honden aangelijnd moeten, lopen ze los. Daar kan ik best boos om worden. Als je je hond niet onder appèl hebt, laat hem dan niet los. Of als je paarden ziet aankomen, houd hem dan even bij je. Je voorkomt daar zoveel ellende mee.” Tekst: Femke Verbeek Bron: Hoefslag / Overname zonder bronvermelding én schriftelijke toestemming via webredactie@mediaprimair.nl is niet toesgestaan. Foto’s: Privébezit Sheila Kattestaart