Even over doorzitten. Wat een gedoe zeg, dat geknots in het zadel. Het liefst hadden we een rijbroek die het makkelijker maakte. Een simpele toverspreuk is ook welkom.

Soms lijkt het écht alsof iedere ruiter ermee worstelt. Nou, laat ik zeggen, het gros. Een middagje aan de kant van de ring bevestigt dat. Het gemiddelde beeld: verbeten gezicht, blik op oneindig en volhouden. Voorál volhouden. Met als licht aan het einde van de tunnel het afgroeten. Snakkend naar adem de ring uit, als we daar toch eens punten voor kregen …

Doorzitten is verzamelen

Het goede nieuws is: het kan makkelijker. Iets dat je daar zeker niet bij helpt, is onvoorbereid gaan rijden zonder beugels. Hoewel, rijden? Als Skippy een opvolger zoekt, meldt hij dat wel. Tot die tijd zou ik mezelf niet zomaar in het diepe werpen. Kilometers stuiteren in de hoop dat het beter wordt, is zinloos. Laat me uitleggen waarom, daar heb je wat aan.

“Begin toch eens bij het begin.”

Biomechanisch gezien is doorzitten voor de ruiter wat verzamelen is voor een paard. Laat dat even binnen komen, alsjeblieft. Dat maakt het namelijk logisch om ook voor de ruiter een stapsgewijs plan te volgen. “Begin toch eens bij het begin”, zuchtte mijn moeder vroeger al wanhopig. Met dat borduurwerk kwam het niet goed, maar ik specialiseerde me wél in de ruiterhouding. Er ging een wereld voor me open.

Stapsgewijs

We maken het onszelf vaak onnodig moeilijk. That’s life, zou je kunnen zeggen, maar laat ik het bij het doorzitten houden. We werken er simpelweg niet stapsgewijs naar toe. Missen goede begeleiding. Wie kan jou vertellen hoe je stapsgewijs je doorzitten verbetert? Vind die held en klamp je er aan vast, ze komen niet in grote aantallen voor. Zeker niet in het wild.

Ruiters moeten maar ‘gewoon gaan zitten’. Ik zet mijn tanden nog eens in de muur van dat soort uitspraken. Denk nou even na. Zonder lengte, zachtheid en verbinding in je eigen lichaam is doorzitten geen eerlijke vraag. Ga even terug naar de parallel met de verzameling. Verzamel je een paard onvoorbereid, geeft dat een gespannen beeld. Zoiets kan je hem toch niet kwalijk nemen, of wel?

‘Meer doen betekent minder goed zitten.’

En nu sta jij te springen om tips die het doorzitten behapbaar maken. Fanatisme is niets vreemds, jij doet graag je huiswerk. Daarmee komen we zo’n beetje bij het heikele punt. De bel voor het omdenken luidt, klinkt en beiert. Want je moet dus niks DOEN. Of in ieder geval minder. Veel minder. Als je met twee benen in deze actiegerichte maatschappij staat, kan het even een hersenkraker zijn. Meer doen betekent minder goed zitten. De tegeltjesvariant is ook niet verkeerd. Als je meer doet, zit je minder goed. Kortom: minder is meer.

Billen en benen

Ik geef meteen toe: niets is ook maar niets. Dus ook nog wat concrete tips. Begin eens met het loslaten van je bilspieren. Echt, die billen …… we spannen ze compleet functieloos, nutteloos, overbodig en overdreven aan bij moeilijke dingen. Ga maar na, ook bij het doorzitten. En dat is doorzittechnisch gezien geen handige zet. Zo verlies je zadelcontact en dus stabiliteit. Daarmee heb je de eerste reden om andere spieren te spannen te pakken. Weg ontspanning.

‘Laat je benen als een slappe dweil naar beneden vallen.’

Knijpende benen doen net zoiets. Je knijpt jezelf omhoog uit het zadel en de schok-dempende werking in de wervelkolom blokkeert. Stuiteren gegarandeerd. Dus laat je benen als een slappe dweil naar beneden vallen en rust zacht op de beugels. Stamp je voeten niet omlaag om steun te pakken, daardoor verlies je balans.

Mentaal en fysiek

Eigenlijk maken we met zijn allen een denkfout. We denken ons vast te moeten houden. Terwijl het om loslaten gaat. Je mee laten nemen door het paard. Overgave, voor de liefhebber. Dat maakt het interessant. Vul maar in, hoe confronterend kan dit zijn? De complexiteit van doorzitten begint hier. Als je fysiek de weg kwijt bent in het zadel, zoek dan ook eens in je mentale eenheid. Durf jij los te laten?

Tegelijkertijd kan het ook heel erg Jip en Janneke zijn. Kijk, of je nu op Valegro of op shetlander Piet zit, uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Je volgt de beweging, of niet. Dat zijn de smaken. Een béétje harmonie bestaat nu eenmaal niet.

Sara Ouwehand is initiatiefneemster van www.ruiterpilates.nl, start haar Haflinger Prix ST George en loopt verwondert rond in de paardenwereld.

Foto: archief Remco Veurink